கோபுர தரிசனம் – அறிவும் ஆன்மாவும் உயர்வடையும் தொடக்க நிலை

கோபுர தரிசனம் – அறிவும் ஆன்மாவும் உயர்வடையும் தொடக்க நிலை

“மலையில் மலைமேல் நிற்கும் கோபுர தரிசனம்” – இந்த வரிகள் தமிழரின் ஆன்மீகக் கண்ணோட்டத்தை ஆழமாகப் பிரதிபலிக்கின்றன. கோபுரம் என்பது வெறும் கற்களால் கட்டப்பட்ட ஒரு கட்டடச் சமைப்பே அல்ல; அது ஒரு தத்துவச் சின்னம், ஒரு ஆன்மீக வழிகாட்டி. ஒவ்வொரு கோவிலுக்கும் அதன் உயர்ந்த கோபுரம் ஒன்று இருக்கும். அது ஆலயத்தின் தலைச்சின்னமாக மட்டும் இல்லாமல், மனிதனின் உள்ளார்ந்த உயர்வை உணர்த்தும் ஆதாரமாகும்.

கோபுரம் விண்ணை நோக்கிய உயரத்தைக் கொண்டிருக்கிறது. அதைப் பார்க்கும் தருணத்தில், நம்முடைய கண்களும் தானாகவே மேல் நோக்குமாறு தூக்கப்படுகின்றன. இது ஒரு முக்கியமான உளவியல் நிகழ்வு – உயர்வுக்கான விழிப்புணர்வு. உடல் மேல் நோக்கியதோடு, மனமும், சிந்தனையும், ஆன்மாவும் உயர வேண்டும் என்பதற்கான ஒரு வெளிப்படையான சைகையாக அது அமைகிறது.

கோபுரத்தை தரிசிப்பது என்பது ஆன்மீக பயணத்தின் முதலாவது படி. ஆலயத்தின் வெளிச்சுள்ளியில் நம்மை நிலைநிறுத்தி, உள்ளே செல்வதற்கு முன், அந்த உயர்ந்த கோபுரத்தைச் சிந்தித்து, நம்மை மீள்பார்ப்பது – இது தான் தன்னை உணர்தல். “நான் எங்கே இருக்கிறேன்? என் உள்ளம் எதை நோக்கி செல்கிறது?” என்ற内வினாக்கள் தானாகவே மனத்தில் தோன்றும்.

அதனால்தான், வழிபாட்டுக்கு வரும் மக்கள் முதலில் கோபுரத்தை தரிசிக்கின்றனர். அது அவர்கள் ஆன்மீக நோக்கை உறுதிசெய்யும் வழிமுறையாக இருக்கிறது. இவ்வாறு கோபுர தரிசனம் என்பது ஒரு சிந்தனையின் தூண்டுதல், மனதின் எழுச்சி, ஆன்மாவின் பயணத்திற்கு முதல் அடி.

தத்துவம்:
கோபுரத்தை நோக்கி பார்ப்பது என்பது உயர்வு நோக்கிய சிந்தனையின் வெளிப்பாடு. அறிவிலும் ஆன்மீகத்திலும் உயர்வடைந்தால்தான், மனிதன் இறைவனை உணர முடியும். அந்த உயர்வின் தொடக்கம் – கோபுர தரிசனமே.